Michel van der Aa: mag er iets meer muziek in?

De Wereld Draait Door van 13 oktober leverde een tweede miniopera op: 'With my ear on the ground', over de mijnwerkers in Chili. Zo ontdekte ik Michel van der Aa. Hij is een zeer jonge en tegelijk veel gelauwerde componist. Zijn opera Afterlife werd in 2006 en in bewerkte vorm in 2009 opgevoerd in Amsterdam en was een instant succes; dat wil zeggen binnen de kleine kring van muziekliefhebbers die een open oor hebben voor moderne muziek. Biijzonder aan zijn werk is dat Van der Aa de zaken multimediaal aan pakt. Hij combineert de muziek met live beelden (opera dus) en film. Dat maakt de muziek vaak extra spannend. 

Mooie muziek is al volop gemaakt door grote maar dode componisten

Op zijn website heeft Michel van de Aa fragment van zijn werk gezet. Daar heb ik een uurtje voor uitgetrokken en ik moet zeggen: "ik ben onder de indruk. Binnenkort wil ik zijn werk een keer live horen en zien. Want het is beslist meer dan piep-knor muziek. Het fragment van 'Mask' bijvoorfbeeld begin heel esotherisch, maar krijgt gaandeweg meer spanning. Ik weet niet of er beelden bij horen, maar ik kan me tv-series voorstellen die van deze muziek erg op zouden knappen. Bij Spaces of Blank wordt ik al iets ambivalenter. De prachtige stem van mezzosopraan Christianne Stotijn maakt veel goed, maar de voortdurende hoge uithalen op momenten dat er net iets harmonisch in de muziek lijkt te komen, storen me toch wel. Voor mensen met een geoefend oor is de muziek van Van der Aa op z'n minst boeiend en interessant, maar ik vind het zelden echt mooi. Misschien wil hij helemaal geen mooie muziek maken - dat hebben al die grote dode componisten immers al gedaan - maar ja, dan blijft zijn muziek wel voorbehouden aan een kleine elite.

Eén romantische regel van Nico Dijkshoorn en een paar grillige uithalen van laag naar hoog

In De Wereld Draait Door miste Van der Aa een kans voor open doel. Het gesprek was leuk, Tania Kross was zoals altijd weer enthousiast en ontwapenend, de beelden waren spannend en Thom Hoffmann viel te prijzen omdat hij zijn werk op het laatste moment moest overdoen doordat de geluidsopname was mislukt (!). Maar de muziek.. ja waar was die eigenlijk? Die ene romantische regel tekst van Nico Dijkshoorn ging voor mij volledig de mist in door een paar grillige uithalen van laag naar hoog en omgekeerd. Zodat ik uiteindelijk bleef zitten met de vraag: mag er volgende keer alsjeblieft een beetje muziek in zitten?
Van het minuutje Sabrina Starke in dezelfde uitzending van DWDD heb ik aanzienlijk meer genoten.

Kijk naar het fragment van de miniopera op www.ontdekklassiek.nl